Waterkastanje feiten - Kun je waterkastanjes in tuinen kweken?

Er zijn twee planten die waterkastanje-planten worden genoemd: Eleocharis dulcis en Trapa natans. Men denkt dat de ene invasief is, terwijl de andere kan worden gekweekt en gegeten in een aantal Aziatische gerechten en roerbakgerechten. Blijf lezen voor meer informatie over deze waterkastanje-planten.

Waterkastanje feiten

Trapa natans, ook wel "jezuïetnoot" of "watercaltrops" genoemd, is een waterplant met enorme drijvende bladeren die in vijvers worden gekweekt. Gecultiveerd in China en veel gebruikt in die keuken, wordt het ook in mindere mate gekweekt in Zuid-Europa en Azië. Dit type wordt in de meeste gebieden als invasief beschouwd.

E. dulcis wordt ook gekweekt in vijvers, voornamelijk in China, en de eetbare knol wordt vervolgens geoogst voor voedsel. Deze waterkastanje-planten behoren tot de zeggefamilie (Cyperaceae) en zijn echte waterplanten die alleen in water groeien. In de hoofdtekst van dit artikel zullen we ons concentreren op de teelt van dit type waterkastanje plant.

Een ander feit van waterkastanje is het voedingsgehalte; Waterkastanjes bevatten met 2-3 procent vrij veel suiker en bevatten 18 procent zetmeel, 4-5 procent eiwit en heel weinig vezels (1 procent). Deze knapperige lekkernijen hebben een hele reeks andere veel voorkomende namen, zoals: waternoot, hoef van een paard, matai, hon matai, Kweilin matai, pi chi, pi tsi sui matai en kuro-kuwai.

Wat is een waterkastanje?

Groeiende waterkastanjes zien eruit als andere waterstromen met vier tot zes buisvormige stengels die 3-4 voet boven het wateroppervlak steken. Ze worden gekweekt vanwege hun wortelstokken van 1 tot 2 inch, die knapperig wit vlees hebben en worden gewaardeerd om zijn zoete, nootachtige smaak. De knollen lijken enigszins op gladiola-bollen en zijn aan de buitenkant vuilbruin van kleur.

Het zijn zeer gewaardeerde ingrediënten in veel Aziatische keukens en ook cultureel. Ze zijn niet alleen te vinden in roerbakgerechten, waar de knapperige textuur behouden blijft door de hemicellulose in de knollen, maar ook in zoete dranken of siropen. Waterkastanjes worden ook gebruikt voor medicinale doeleinden in de Aziatische cultuur.

Kun je waterkastanjes laten groeien?

De groeiende waterkastanjes worden voornamelijk in China geteeld en geïmporteerd in de Verenigde Staten en andere landen. Zelden zijn pogingen ondernomen om te cultiveren in de VS; het is echter in Florida, Californië en Hawaï uitgeprobeerd met beperkt commercieel succes.

Waterkastanjes hebben gecontroleerde irrigatie en 220 vorstvrije dagen nodig om volwassen te worden. Knollen worden 4-5 centimeter diep in de grond geplant, 30 centimeter uit elkaar in rijen en dan wordt het veld een dag onder water gezet. Daarna wordt het veld drooggelegd en mogen de planten groeien tot ze 12 centimeter hoog zijn. Dan, nogmaals, het veld staat onder water en blijft zo voor het zomerseizoen. Knollen komen laat in de herfst tot rijpheid, waarbij het veld 30 dagen voor de oogst wordt leeggemaakt.

Waterkastanjes kunnen niet voorkomen in moerassen of moerassen, tenzij er sloten of dijken zijn om de waterstanden te beheersen. Dat zei de vraag: "Kun je waterkastanjes telen?" krijgt een iets andere betekenis. Het is onwaarschijnlijk dat de huistuinier veel succes zal hebben met het telen van waterkastanjes. Maar wanhoop niet. De meeste kruideniers van elk formaat hebben ingeblikte waterkastanjes om die yen te stillen voor wat knapperigheid in je volgende roerbak.