White Mulberry Info: Tips voor het verzorgen van White Mulberry Trees

Veel mensen krimpen ineen bij het noemen van moerbeibomen. Dit komt omdat ze getuige zijn geweest van de puinhoop van trottoirs bevlekt door moerbeivruchten of "geschenken" van moerbeivruchten die door vogels zijn achtergelaten. Terwijl moerbeibomen over het algemeen als hinderlijk worden beschouwd, bieden onkruidbomen, plantenveredelaars en kwekerijen nu verschillende variëteiten die vruchteloos zijn en die een mooie toevoeging aan het landschap vormen. Dit artikel behandelt witte moerbeibomen. Lees verder voor meer informatie over de verzorging van witte moerbeien.

White Mulberry Info

Witte moerbeibomen (Morus alba) komen oorspronkelijk uit China. Ze werden oorspronkelijk naar Noord-Amerika gebracht voor zijdeproductie. Witte moerbeibomen zijn de favoriete voedselbron van zijderupsen, dus men dacht dat deze bomen essentieel waren voor het produceren van zijde buiten China. De bodem viel echter al voor de start uit de zijde-industrie in de Verenigde Staten. De opstartkosten bleken veel te hoog en de weinige velden van deze moerbeibomen werden verlaten.

Witte moerbeibomen werden ook geïmporteerd door immigranten uit Azië als medicinale plant. De eetbare bladeren en bessen werden gebruikt om verkoudheid, keelpijn, ademhalingsproblemen, oogproblemen en in continentie te behandelen. Vogels genoten ook van deze zoete bessen en plantten onbedoeld meer moerbeibomen, die zich snel aanpasten aan hun nieuwe locatie.

Witte moerbeibomen zijn zeer snelle groeiers die niet bijzonder zijn over het grondtype. Ze groeien in klei, leem of zandgrond, of het nu alkalisch of zuur is. Ze geven de voorkeur aan volle zon, maar kunnen in halfschaduw groeien. Witte moerbei kan echter niet zoveel schaduw verdragen als de Amerikaanse inheemse rode moerbei. In tegenstelling tot hun naam zijn de bessen van witte moerbeibomen niet wit; ze beginnen wit tot bleek rozerood en rijpen uit tot bijna zwart paars.

Hoe een witte moerbeiboom te laten groeien

Witte moerbeibomen zijn winterhard in de zones 3-9. De gewone soort kan 9-12 m hoog en breed worden, hoewel hybride cultivars over het algemeen kleiner zijn. Witte moerbeibomen zijn tolerant voor zwarte walnoottoxines en zout.

Ze dragen in het voorjaar kleine onopvallende groen-witte bloemen. Deze bomen zijn tweehuizig, wat betekent dat de ene boom mannelijke bloemen draagt ​​en een andere boom vrouwelijke bloemen. De mannelijke bomen produceren geen fruit; alleen vrouwen doen dat. Hierdoor hebben plantenveredelaars vruchteloze cultivars van witte moerbeibomen kunnen produceren die niet rommelig of onkruidig ​​zijn.

De meest populaire vruchteloze witte moerbei is de Chaparral huilende moerbei. Deze variëteit heeft een huilende gewoonte en wordt slechts 10-15 voet (3-4,5 m.) Lang en breed. De trapsgewijze takken van glanzend, diepgroen blad vormen een uitstekende exemplaarplant voor cottage- of Japanse tuinen. In de herfst wordt het blad geel. Eenmaal gevestigd, zijn huilende moerbeibomen tolerant voor hitte en droogte.

Andere vruchteloze cultivars van witte moerbeibomen zijn: Bellaire, Hempton, Stribling en Urban.