Kleurstof van indigoplanten: leer hoe u indigokleurstof maakt

De blauwe spijkerbroek die je vandaag draagt, is waarschijnlijk gekleurd met een synthetische kleurstof, maar dat was niet altijd het geval. In tegenstelling tot andere kleuren die gemakkelijk konden worden verkregen met schors, bessen en dergelijke, bleef blauw een moeilijke kleur om te recreëren - totdat werd ontdekt dat kleurstof kon worden gemaakt van indigoplanten. Verven met indigo is een arbeidsintensief proces dat uit meerdere stappen bestaat. Dus, hoe maak je kleurstof indigo plantenverf? Laten we meer leren.

Ongeveer Indigo Plant Dye

Het proces van het omzetten van groene bladeren in een helderblauwe kleurstof door fermentatie is al duizenden jaren doorgegeven. De meeste culturen hebben hun eigen recepten en technieken, vaak vergezeld van spirituele riten, om natuurlijke indigokleurstof te creëren.

De geboorteplaats van kleurstof van indigoplanten is India, waar de kleurstofpasta in cakes wordt gedroogd voor gemakkelijk transport en verkoop. Tijdens de industriële revolutie bereikte het verven van de vraag met indigo zijn hoogtepunt door de populariteit van Levi Strauss blauwe spijkerbroeken. Omdat het maken van indigokleurstof veel kost, en ik bedoel VEEL bladeren, begon de vraag het aanbod te overtreffen en zo werd er naar een alternatief gezocht.

In 1883 begon Adolf von Baeyer (ja, de aspirineman) de chemische structuur van indigo te onderzoeken. Tijdens zijn experimenten ontdekte hij dat hij de kleur synthetisch kon repliceren en de rest is geschiedenis. In 1905 ontving Baeyer de Nobelprijs voor zijn ontdekking en werd de spijkerbroek van uitsterven gered.

Hoe maak je kleurstof met indigo?

Om indigo-kleurstof te maken, heb je bladeren nodig van verschillende plantensoorten zoals indigo, woad en polygonum. De kleurstof in de bladeren bestaat pas echt als deze is gemanipuleerd. De chemische stof die verantwoordelijk is voor de kleurstof wordt indicatief genoemd. De oude praktijk om indicant te extraheren en om te zetten in indigo omvat de fermentatie van de bladeren.

Eerst wordt een serie tanks stapsgewijs opgezet van hoog naar laag. De hoogste tank is waar de verse bladeren worden geplaatst samen met een enzym genaamd indimulsin, dat de indicant afbreekt tot indoxyl en glucose. Terwijl het proces plaatsvindt, geeft het kooldioxide af en wordt de inhoud van de tank vuil geel.

De eerste fermentatieronde duurt ongeveer 14 uur, waarna de vloeistof wordt afgetapt in de tweede tank, een stap terug van de eerste. Het resulterende mengsel wordt geroerd met peddels om er lucht in op te nemen, waardoor het brouwsel het indoxyl tot indigotine kan oxideren. Terwijl de indigotine naar de bodem van de tweede tank zakt, wordt de vloeistof weggeheveld. De bezonken indigotine wordt overgebracht naar weer een andere tank, de derde tank, en verwarmd om het fermentatieproces te stoppen. Het eindresultaat wordt gefilterd om eventuele onzuiverheden te verwijderen en vervolgens gedroogd tot een dikke pasta.

Dit is de methode waarmee het Indiase volk al duizenden jaren indigo ontleent. De Japanners hebben een ander proces dat indigo uit de polygonumplant haalt. De extractie wordt dan gemengd met kalksteenpoeder, loogas, tarweschilpoeder en sake natuurlijk, want waar zou je het anders voor gebruiken om kleurstof te maken, toch? De resulterende mix mag ongeveer een week fermenteren om een ​​pigment genaamd sukumo te vormen.